Adoptie. Het is voor mij een beladen woord. Ik weet niet eens hoe ik er echt over denk en wat ik ervan vind. Wat het me gebracht heeft, dat weet ik wel. Toen ik op mijn dieptepunt zat dacht ik dat ik niet verder kon zakken... Ehh, nou dat kon dus wel. Dank je, adoptie. 

Inmiddels, 2 jaar na mijn inzinking kan ik oprecht zeggen dat ik mijn weg naar 'heel worden' heb bewandeld. Ik vind mezelf behoorlijk 'stabiel' om in hulpverleningstermen te spreken.

Momenteel schrijf ik mijn boek Een leven lang rouw - leven met de gevolgen van adoptie. Hieruit is het rouwtraject ontstaan, want ik voelde al vrij snel; iedereen die verdriet heeft vanwege de adoptie (of welke reden dan ook) verdient het om te helen. Inmiddels kan ik uit ervaring  zeggen dat de juiste hulpverlening heel schaars is. Maar ze zijn er wél. De lieve mensen die ik heb bezocht tijdens mijn weg deel ik met liefde hieronder, zodat ook jij de weg naar deze mooie lieve mensen kan vinden. Voel vooral wat goed voelt, je bent vrij om zelf te kiezen!