Ik heb ze vaak gedacht en gehad. En af en toe natuurlijk nog steeds! Het is zo spannend en eng om een sprong in het diepe te nemen zonder dat je weet waar dat op uitdraait... Ik vond het bijvoorbeeld al lastig als mensen mij vroegen; wat doe je voor werk? te vertellen dat ik een boek schreef... Ik verschool me het liefst achter "concreet" werk, zoals mijn baan als docent muziek. Dat werk is "sociaal-wenselijk"-geaccepteerd, je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel. En terwijl ik deze blog schrijf is de site nog niet online en kan ik alvast een beetje oefenen met het vertellen dat ik, naast mijn werk als docent muziek, een nieuw avontuur ga starten. Sapana Arthouse bestaat nu al wel een tijdje op Instagram, daar post ik foto's op die ik zelf heb gemaakt en je ziet ze o.a. op deze site. Sapana Arthouse is ontstaan toen ik een postnatale depressie had na de geboorte van mijn zoontje. Mijn zoontje is geboren met 31 weken en 6 dagen. Na zijn vroeggeboorte hebben we nog lange tijd in het ziekenhuis vertoefd en eigenlijk pas een jaar na zijn geboorte is de depressie echt begonnen (hierover lees je uiteraard meer in mijn boek en/of in een latere blog). Toen ik middenin mijn depressie zat begon ik, laagdrempelig met fotograferen. Af en toe maakte ik een foto en postte die. Ik begon het fotograferen steeds leuker te vinden en nu is fotograferen één van de kunstvormen die ik graag tot uitvoer breng.

Terug naar vandaag. 
Voor het echt afmaken van de site wilde ik graag nog wat dingen op de site die ik zelf niet kon doen. Daarvoor wilde ik graag de hulp van een collega. Ik kwam hem voor onze school tegen en vroeg hem toen of hij mij kon helpen met het finetunen van mijn website. Na even gekletst te hebben vroeg hij wat er op mijn website stond en toen moest ik even slikken. Ik legde hem uit dat ik een boek schreef over zelfheling en dat ik mensen die veel emotionele pijn ervaarden, wilde begeleiden bij hun pad naar zelfheling. Toen ik was uitgesproken keek ik hem afwachtend aan... Hij keek me aan en zei: "Wat mooi en wat bijzonder! Maar waarom moest je daar nou zo bij lachen?" 

Nou.... Inderdaad, dacht ik, waaróm eigenlijk!?! Ik besloot eerlijk te antwoorden, dankbaar voor zijn liefdevolle antwoord. Ik zei dat ik het best spannend vond om te vertellen dat ik een boek schreef en dat ik me kwetsbaar voelde om het te delen omdat het zoveel voor me betekent. Als je het uitspreekt voelt het dan definitief en het was nog wat onwennig om het te delen met collega's. Zeker ook omdat mijn werk als docent muziek en mijn werk voor Sapana Arthouse twee zulk verschillende dingen zijn. Hij begreep het wel en nog mooier: hij wilde me helpen!

In de auto op weg naar huis dacht ik na over het gesprek. Mijn collega had mij zojuist zo een waardevol cadeautje gegeven! Hij was niet degene die oordeelde over mijn sprong in het diepe, nee, juist ík was het die dat deed!!! Wow, wat een eyeopener!!!

Juist doordat ik zo deed negeerde ik mijn wens, mijn hart, mijn ík!!!! Toen ik thuis was beloofde ik mijzelf dat ik dat nooit meer zou hoeven te doen en ook dít stukje te omarmen.

Hoe is dit voor jou? Wat mag jij nog omarmen van jezelf?